زمان عرفانی از خلال اشعار مولانا و حافظ

  لیلا قلعه تکی   دانشجوی دکتری دانشگاه سنت ژوزف بیروت، لبنان   مربی دانشگاه شهید چمران اهواز   [email protected]     تاریخ دریافت: 23/11/1390 تاریخ پذیرش: 20/12/1390     زمان یکی از واقعیت‌های زندگی انسان و بعدی از ابعاد وجودی اوست. زمان قدرت خویش را با سوق دادن انسان به سوی مرگ و نیستی به اثبات می‌رساند؛ به همین دلیل دارای جایگاهی ویژه در تخیل بشر است.   عرفا با آگاهی کامل از فانی بودن انسان و جهان مادی، و به عبارت دیگر، با آگاهی کامل از قدرت بی چون و چرای زمان، تنها راه غلبه بر گذر آن و تبدیل انسان فانی به انسان جاوید را در عرفان یافته و در آثار خود به شرح زمان عرفانی پرداخته‌اند.   هدف این مقاله تعریف زمان عرفانی از منظر شعرای عارف ایرانی، مولانا جلال الدین رومی و حافظ شیرازی، و بررسی ویژگی‌های آن از خلال آثار شعری این شاعران است. در این راه از متدهای نقد تخیل و نقد موضوعی گاستون باشلار، ژرژ پوله، ژیلبر دوران و ژان پیر ریشار بهره خواهیم برد.     واژگان کلیدی : زمان، فرار زمان، زمان عرفانی، مولانا، حافظ.